Mar 8, 2017

Νέγι 1


Ο Νέγι ήταν 90 ετών. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα αλλά το ένα μάτι του είχε φύγει και κοιτούσε μονίμως προς το ταβάνι. Ήταν γνωστός για την αξιοθαύμαστη μνήμη του, η οποία με χρονική ακρίβεια δυο εβδομάδων τον εγκατέλειπε για λίγες ημέρες. Μέσα στις ημέρες αυτές ο Νέγι κοιτούσε με πραγματική κακία κάθε άνθρωπο που βρισκόταν κοντά του, μουρμουρίζοντας αισχρές βρισιές και χτυπώντας τα δάχτυλά του επίμονα και δυνατά σε όποια επιφάνεια έβρισκε εύκαιρη. «Χαχα» έκανε δυνατά. Και μετά από λίγο ξαναγελούσε λέγοντας να του φέρουν το πιάνο. «Ποιο πιάνο;» ρωτούσε η νοσοκόμα.

«Το πιάνο ηλίθια, το πιάνο!» Με μια απότομη κίνηση ορμούσε στο τραπέζι μπροστά του, κάνοντας μια θεαματική βουτιά. Τα δάχτυλά του άρχιζαν να κινούνται μανιασμένα , πάιζοντας φανταστικές σπουδές και κονσέρτα. Κάθε τόσο σταματούσε για να φτύσει τη νοσοκόμα και μετά συνέχιζε με το μάτι του να είναι αιωνίως κολλημένο στο ταβάνι, ενώ το άλλο παρακολουθούσε με προσήλωση το πιάνο.

«Ο κυρίος Νέγι είναι τρομακτικός. Και μου προκαλεί σιχαμάρα όταν φτύνει και ξύνει τα νύχια του πάνω στο τραπέζι». Όλες οι νοσοκόμες τον εγκατέλειπαν, μην αντέχοντας τόση παλαβομάρα. Ένα από τα πολλά παιδιά του έρχονταν τότε και έμενε μέχρι να περάσει η κρίση ή μέχρι να ξαναβρεθεί καινούρια νοσοκόμα. Ο Νέγι είχε εφτά παιδιά, όσα και οι νότες. Ήταν ιδιαιτέρως εξυπηρετικό για έναν άνθρωπο στην κατάστασή του γιατί ποτέ δεν έμενε μόνος δίχως περιποίηση.

Ο θυρεοειδής αδένας του υπερλειτουργούσε προξενώντας του προβλήματα με τα μάτια από τότε που ήταν νέος. Δεν είχε δώσει ποτέ σημασία. «Δε θα ζήσεις πολύ έτσι» του έλεγαν οι γιατροί όταν θυμόταν να τους επισκεφθεί μετά από πιέσεις της οικογένειάς του. Τους είχε διαψεύσει φυσικά.

«Το μυστικό μου είναι το πιάνο» έλεγε αναπολώντας τις συναυλίες του, «αυτό με αναζωογονούσε πάντα, αυτό με κράτησε όπως είμαι τώρα και αυτό θα με κρατήσει για άλλα τόσα χρόνια»

Όταν τα εξηντάχρονα και πενηντάχρονα παιδιά του του υπενθύμιζαν συνεσταλμένα και φοβισμένα ότι ‘’μα πατέρα ποτέ δεν παίζατε πιάνο, ούτε καν έχουμε πιάνο’’  τα χαστούκιζε. Με όλη τη δύναμη των γερασμένων μπράτσων του. Κι εκείνα έτρεμαν ακόμη τις εκρήξεις του και δεν επέμεναν περισσότερο.


Θυμόταν όλα τα ονοματα τους, θυμόταν ποιος είναι, θυμόταν πως να βγει έξω από το σπίτι του και να επιστρέψει με ασφάλεια πίσω σε αυτό, θυμόταν όλες τις διαδρομές προς τα καταστήματα στα οποία ψώνιζε και όταν έβλεπε κάποιο γνωστό του στο δρόμο, μπορούσε να ανακαλέσει λεπτομέρειες από τη ζωή του, τις οποίες δε θυμόταν και ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος. Οι γιατροί δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο είδος άνοιας που να κρατάει λίγες ημέρες και να μετατρέπει τον άρρωστο σε πιανίστα.

Η εικόνα είναι από την ταινία Μαθήματα Πιάνου της Τζέιν Κάμπιον

No comments:

Οι Πράσινοι Φρύνοι του Πέτρου

  Η ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΑ βροχή διήρκησε δύο ολόκληρες ημέρες. Τα νερά πλημμύρισαν την πόλη, ξερίζωσαν δέντρα, παρέσυραν αυτοκίνητα και έπνιξαν δώδε...